กว่าจะได้ the star

จากการพูดคุยอย่างเปิดใจสุดๆ (เนื่องจากเมาแล้ว) ในงาน iHears Party ครั้งที่ 1 เมื่อวันศุกร์ที่ 23 กรกฎาคม 2553 มีประเด็นที่น่าสนใจ คือ พวกเรามักจะถามพี่อยู่ตลอดว่า ทำไมพี่ให้โอกาสพวกผมครับ ทั้งที่พวกผมเกรดก็ไม่ได้สูง บางคนก็ผิดหวังมาจากการสมัครงานหลายที่ จนหมดหวังกับการได้ร่วมงานกับบริษัทดีๆไปแล้ว บางคนถึงกับสูญเสียความมั่นใจในความสามารถของตัวเองไปก็มี สรุปว่าที่นี่รวม the star หรือเปล่าครับ

จริงๆแล้วพี่ก็ได้ตอบคำถามเหล่านี้ในงานแล้ว แต่มานึกดูอีกที ระหว่างงานพี่ก็เดินไปเดินมาตลอด การตอบคำถามนี้ก็คงจะให้ความชัดเจนได้กับน้องๆบางคนเท่านั้น คนที่ไม่ได้คุยกันหรืออาจจะพลาดโอกาสร่วมงาน ก็คงจะสงสัยเหมือนกัน เลยน่าจะพูดคุยผ่านทาง blog เพื่อสื่อสารกันอย่างทั่วถึง

พี่ได้มีการวางแผนในการรับสมัครพนักงานตั้งแต่ปี 2552 ทำแผนการรับสมัครมาก็หลายแผนกว่าจะทำให้ผู้บริหารระดับสูงอนุมัติก็เสียเวลาไปมาก ระหว่างนั้นก็ได้มาทำงานร่วมกับองค์กรปัจจุบัน ได้พบเห็นบรรยากาศในการทำงานที่น่าสนใจ ที่ต่างไปจากการทำงานที่เดิมซึ่งเป็นองค์กรที่ทำงานสไตล์ต่างชาติ แต่ที่ทำงานปัจจุบันเรียกว่ากลายพันธุ์เป็นองค์กรไทยไปแล้ว ทำให้พี่หยุดคิดว่าจริงๆแล้วเราต้องการเห็นภาพการทำงานในที่ใหม่เป็นแบบไหน คำตอบในใจก็คืออยากได้การทำงานแบบต่างชาติในแง่ของการทำงานที่เปิดเผยและมีอิสระในการแสดงความคิด กล้านำเสนอและตัดสินใจในขอบเขตของตนเอง ความขัดแย้งในงานก็เพื่อปรับปรุงองค์กร ผสมกับอยากได้บรรยากาศระหว่างการทำงานแบบไทยๆ ที่มีความเป็นพี่น้องช่วยเหลือและแบ่งปันกัน โดยไม่เอาวัฒนธรรมในการทำงานแบบคิดเล็กคิดน้อย เอาหน้าเอาตา แบ่งพรรคแบ่งพวก แบบไทยๆมา แล้วเราจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้รูปแบบการทำงานอย่างที่ตั้งใจ

ในที่สุดพี่ก็คิดได้ว่าต้องเริ่มจากการเลือกเพื่อนร่วมงานที่เราคิดว่าเหมาะสม ระหว่างคนเก่งกับคนดี ตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่าพี่เลือกคนดีก่อนครับ จากระบบการสัมภาษณ์งานก็ต้องเลือกหาคนที่มีทัศนคติที่ดีและมีไหวพริบที่สามารถพัฒนาความสามารถได้ด้วย เรื่องของเกรดก็เลยไม่ได้เป็นประเด็นหลัก การสัมภาษณ์พวกเราก็เลยจัดอย่างน้อย 3 รอบ แต่ละรอบก็มีความประทับใจที่แตกต่างกันไป และก็สะเทือนใจทั้งคนสัมภาษณ์และคนถูกสัมภาษณ์ บางทีถึงขั้นเสียน้ำตากันเลยก็มี จนบางทีพี่ต้องตัดสินใจพักนิดนึงให้กรรมการบางท่านกับผู้ถูกสัมภาษณ์ปรับอารมณ์ บางคนก็ตกรอบแรกจากฝ่ายบุคคล พี่ก็ไปนำเอาใบสมัครดังกล่าวมาพิจารณา แล้วตัดสินใจเรียกคนที่คิดว่าใช่ มาคุยก็มี

จุดร่วมพื้นฐานของพวกเราส่วนใหญ่จึงเป็นกลุ่มที่มีพันธะสัญญาว่าจะเติบโตไปด้วยกัน มีไหวพริบที่ดี สามารถสอนงานได้ และเป็นคนที่มีทัศนคติที่ดีครับ ถ้าถามความรู้สึกในการรับพวกเราเข้ามาก็ตอบได้ง่ายๆว่า มีความสุข ที่ได้พนักงานที่มีพื้นฐานความคิดที่ดีแล้วยังได้ให้โอกาสกับคนที่เหมาะสม

ปัญหาของพวกเราคือ เรายังขาดความมั่นใจในศักยภาพของตนเอง เลยทำให้เกิดความกังวลต่อผลของการเรียนรู้มากเกินไป จนปิดกั้นโอกาสในการพัฒนาตนเอง ถึงตรงนี้ คงเป็นบทพิสูจน์ของพวกเราที่ต้องแสดงให้เห็นว่า พวกเราได้ใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ที่จะก้าวข้ามข้อจำกัดของตนเอง เพื่อเรียนรู้และพัฒนาวัฒนธรรมองค์กรร่วมกันครับ