ความเสียดายของมนุษย์เงินเดือน (Lesson learned from professional employee)

โดยพี่ปัญญา

คนที่กำลังทะเลาะกันมองไม่เห็นหรอกว่าตัวเองถูกหรือผิด คนที่ไม่เคยลำบากไม่รู้หรอกว่าการรอคอยให้หมดหนี้นั้นทรมานเพียงใดคนไม่เคยตกงาน ไม่รู้หรอกว่าการได้งานทำนั้นสำคัญแต่ไหน ฯลฯ เรื่องบางเรื่องในชีวิตนี้เราอาจจะมีโอกาสทดลองหรือสัมผัสได้มากกว่าหนึ่งครั้ง เรื่องบางเรื่องมีโอกาสแก้ตัวได้ แต่.....เรื่องบางเรื่องในชีวิตนี้ ไม่มีโอกาสแก้ตัว เพราะเรื่องบางเรื่องต้องอาศัยเวลาเกือบทั้งชีวิตจึงจะรู้ว่าสิ่งที่ผ่านมานั้นถูกหรือผิด ดีหรือไม่ดีและเรื่องที่สำคัญเรื่องหนึ่งสำหรับคนที่เป็นลูกจ้างหรือมนุษย์เงินเดือนคือประสบการณ์ชีวิตและข้อคิดจากการเป็นลูกจ้าง ข้อคิดหรือบทเรียนส่วนใหญ่มักจะเกิดขึ้นเมื่อเวลาล่วงเลยไปแล้ว ดังนั้น เพื่อป้องกันไม่ให้มนุษย์เงินเดือนส่วนใหญ่ผิดซ้ำเรื่องเดิมกับคนรุ่นก่อน ๆ จึงขอเป็นตัวแทนของรุ่นพี่ ๆ อดีตมนุษย์เงินเดือนมาบอกเล่าให้ฟังว่า คนที่เคยทำงานกินเงินเดือนในรุ่นที่ผ่านๆ มาเขาหันกลับมามองอดีตแล้วเกิดความรู้สึกอะไรบ้าง หรือถ้าจะพูดง่ายๆ คือ เรื่องไหนบ้างที่อดีตมนุษย์เงินเดือนคิดว่าถ้าย้อนเวลากลับมาได้จะทำให้ดีกว่าที่ผ่านมาของอดีตมนุษย์เงินเดือน เพื่อฝากเตือนใจมนุษย์เงินเดือนรุ่นใหม่ให้หลีกเลี่ยงหรือป้องกันดังนี้

1)เสียดายไม่ตั้งใจทำงานในช่วงแรกของชีวิตการทำงาน
เนื่องจากช่วงแรกๆ ของการทำงานไม่ค่อยตั้งใจและทุ่มเทมากนัก ตอนนั้นคิดว่าทำงานแลกกับเงิน ได้เงินน้อยก็ทำน้อย ที่ไหนให้มากก็ขยันขึ้นมาหน่อย คิดอย่างเดียวว่าถ้าขยันทำมาก เจ้านายจะติดใจและใช้มาก เราก็เหนื่อย มารู้ตัวอีกครั้งเมื่อทำงานไปตั้งนานไม่ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง เด็กรุ่นใหม่ ที่พึ่งมาแซงหน้าไปแล้ว ที่สำคัญชีวิตช่วงแรกที่ทำงานมักจะเป็นช่วงที่เราจะรู้สึกว่าทำงานเหนื่อยกว่าตอนเรียน ดังนั้น วัยนี้ตนทำงานบางคนก็เริ่มเที่ยว ดื่ม กิน ใช้ชีวิตเปลืองมาก เลิกงานเสร็จเที่ยวต่อจนดึกจนดื่น เผลอๆ บางวันใส่ชุดเดิมมาทำงาน เพราะยังไม่ได้กลับบ้าน แล้วจะทำงานดีได้อย่างไร กายและใจมาทำงานเพียงครึ่งเดียว สุดท้ายชีวิตการทำงานในช่วงแรก ๆ แทนที่จะมีเส้นการเรียนรู้ที่สูงชัน กลับกลายเป็นเส้นการเรียนรู้ที่แบนราบ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ อยากจะตั้งใจและขยันทำงานตั้งแต่เข้ามาทำงาน และกระตือรือรันที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ที่เกี่ยวและไม่เกี่ยวข้องกับหน้าที่ที่รับผิดชอบ และจะลดหรืองดการเที่ยวและดื่มให้น้อยลง เพราะตอนนี้ผลกรรมเริ่มสนองให้เห็นแล้วว่าการใช้ชีวิตแบบประมาทนั้นส่งผลต่อสุขภาพร่างกายระยะยาว

2)เสียดายที่ไม่ได้ศึกษาต่อ
มนุษย์เงินเดือนหลายคนมักจะคิดว่าจะหาเวลาศึกษาต่อ รอเก็บเงินค่าเทอมไปสักพักก่อน และรอให้ทำงานเข้าที่ก่อน แต่ด้วยเหตุปัจจุบันหลายอย่างทำให้มนุษย์เงินเดือนส่วนใหญ่พลาดเป้าหมายนี้ไป เช่น งานยุ่งไม่มีเวลาเรียน พอจะเรียนก็เปลี่ยนงาน ไม่มีเงินค่าเทอม ขี้เกียจอ่านหนังสือสอบไม่ได้ ใจอยากเรียนแต่ไม่เคยแม้แต่จะลงมือทำอะไรเลย อดีตมนุษย์เงินเดือนหลายคนคิดย้อนกลับไปว่าถ้าตอนนั้นเรียนต่อในระดับนั้นระดับนี้ ป่านนี้คงจะประสบความสำเร็จไปมากกว่านี้แน่นอน เพราะมีอยู่ช่วงหนึ่งมีโอกาสดี ๆ เข้ามาในชีวิต คุณสมบัติครบทุกอย่าง ขาดอย่างเดียวคือวุฒิการศึกษาไม่ถึง เลยเสียโอกาสที่สำคัญในชีวิตการทำงานไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ คิดว่าจะต้องตัดสินใจเรียนตั้งแต่เพิ่มเริ่มทำงานใหม่ ๆ สักปีสองปี จะยอมอดทนไปสักระยะหนึ่ง และจะเรียนจบก่อนที่จะเปลี่ยนงานใหม่หรือมีครอบครัว

3)เสียดายที่มัวแต่ทะเลาะกับเจ้านายและเพื่อนร่วมงาน
หลายคนเสียเวลาไปกับปัญหาคนเยอะมาก ทั้งหัวหน้า เพื่อนร่วมงาน ลูกน้อง เสียเวลาของสมองไปกับการคิดถึงปัญหาคนอื่น ตอนที่เป็นลูกจ้างเรามักคิดว่าปัญหาทะเลาะกับคนเป็นปัญหาใหญ่ เลยใช้เวลากับมันมาก เครียดบ่อย ไม่มีเวลาไปพัฒนาปรับปรุงงานหรือตนเองเลย ทั้งที่ลืมไปว่าไม่มีใครทำงานอยู่กับเราไปตลอดชีวิต และเราเองก็ไม่ได้ทำงานอยู่กับคนที่เราไม่ชอบไปตลอดชีวิตเช่นกัน แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดแบบนี้ คิดอย่างเดียวว่าวันนี้เรากับเขาจะมีปัญหากันเรื่องอะไรอีก ใครเป็นคนผิด สุดท้ายเราก็จะจมอยู่กับปัญหา คนที่บางครั้งเคยหนีจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งแล้ว ปัญหาคนเก่าหายไป แต่ปัญหาคนใหม่ก็เกิดขึ้น

4)เสียดายที่เปลี่ยนงานมากไปหน่อย
ถ้าดูประวัติมนุษย์เงินเดือนบางคน จะเห็นว่าเปลี่ยนงานทุก ๆ ปี ปีละครั้งสองครั้ง ตอนที่เปลี่ยนงานก็มีเหตุผลมาสนับสนุนมากมาย เช่น เงินเยอะ อยู่ใกล้บ้าน เบื่อที่เก่า งานใหม่ท้าท้าทายกว่า ฯลฯ แต่เมื่อมาถามตอนี้ว่าผลการเปลี่ยนงานบ่อยในอดีตสรุปว่าดีหรือไม่ คำตอบที่ได้ก็มีทั้งดีและไม่ดี แต่หลายคนตอบถ้าพิจารณาถึงผลกระยะยาวแล้วอาจจะไม่เป็นผลดีมากนักเพราะประสบกรณีในแต่ละที่นั้นน้อยเกินไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ อยากจะทำงานในแต่ละที่ไม่น้อยกว่า 3 ปี เพราะน่าจะเป็นเวลาที่เราได้ครบทั้งการเรียนรู้ การทำงาน และการพัฒนาปรับปรุงงาน

5)เสียดายที่หาตัวเองเจอช้าไปหน่อย
มนุษย์เงินเดือนบางคนทำงานมาเป็นสิบปีแล้ว ยังหาตัวเองไม่เจอเลยว่าเป้าหมายชีวิตของตัวเองคืออะไร ขนาดถามว่างานที่ชอบหรืออยากทำคืองานอะไรยังตอบไม่ได้เลย อย่างนี้จะก้าวหน้าในอาชีพการงานได้อย่างไรละครับ พูดง่ายๆ คืออดีตมนุษย์เงินเดือนหลายคนทำงานเหมือนกับพายเรืออยู่ในอ่าง วันๆ ก็ตื่นขึ้นมาไปทำงาน เสร็จงานกลับบ้าน รูปแบบชีวิตเหมือนเดิมเป็นเดือนเป็นปีบางคนเป็นสิบปี มารู้ตัวอีกทีก็ช้าไปเสียแล้ว เพื่อนรุ่นเดียวกันไปไหนต่อไหนจนมองไม่เห็นหลังกันแล้ว ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ อยากจะวางแผนชีวิตตัวเองตั้งแต่เริมทำงานว่าอีกกี่ปีจะเป็นอะไร จะทำอะไร จะต้องได้อะไร และแต่ละวันแต่ละเดือนแต่ละปีควรจะทำอะไร อย่างไรบ้าง

6)เสียดายที่ทำงานอยู่ที่ใดที่หนึ่งนานเกินไป
คนบางคนไม่ได้เปลี่ยนงานบ่อย แต่ไม่เคยเปลี่ยนงานเลย ตอนที่ทำงานอยู่รู้สึกว่าเราเป็นคนดีขององค์กรที่ไม่ยอมเปลี่ยนงานไปไหนเลย แต่พอชีวิตการทำงานผ่านเลยไปก็รู้สึกเสียใจและเสียดายเหมือนกันที่ชีวิตการทำงานอยู่ในสภาพแวดล้อมเดียว สังคมเดียว คนบางคนอยู่ที่ใดที่หนึ่งนานเกินไป ช่วงเวลาที่กำลังรุ่งก็ไม่ยอมเปลี่ยนงาน พอจังหวะชีวิตผ่านไปก็คิดจะเปลี่ยนงาน ก็ทำได้ยากแล้ว เพราะเงินเดือนสูง อายุเยอะ แต่ตำแหน่งต่ำ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ อยากจะเปลี่ยนงานในจังหวะที่เหมาะสมเพื่อปรับเพดานบินให้เหมาะสมกับอายุตัวและอายุงาน โดยไม่ต้องยึดติดว่า จะต้องอยู่กับองค์ใดองค์กรหนึ่งนานจนเกินไป

จากการที่ได้อ่านบทความนี้แล้ว ในแต่ละหัวข้อนั้น น่าจะเป็นแบบอย่างที่ดีในการนำไปคิดแก้ไขปรับปรุงในการทำงาน ว่าตัวเราเองนั้นอยู่ในข่ายของหัวข้อไหน และจะเริ่มแก้ไขปรับปรุงตัวไปในทิศทางใดจึงจะเหมาะสม มิเช่นนั้นแล้วจะเป็นดังเช่น บทเรียนจากคำว่า เสียดาย ของอดีตมนุษย์เงินเดือน ที่ได้ทำมาแล้วเพราะฉะนั้นตัวเราเองจะต้องเป็นผู้กำหนดในการที่จะเรียนรู้ และยอมรับในสิ่งใหม่ๆ ไม่มีใครที่จะมาชี้แนะและแนะนำให้เราตลอดเวลา เราควรที่จะเริ่มที่ตัวของเราเองก่อน อย่ารอที่จะให้ผู้อื่นมาบอกกล่าวหรือกระตุ้นเตือนเรา อย่างน้อยๆ ก็น่าที่จะนำไปเป็นคำถามกับตัวเราเองว่า เราอยากที่จะรู้สึกเสียดายในเรื่องนั้นหรือเรื่องนี้เหมือนกับคนรุ่นก่อนๆ หรือไม่ ถ้าไม่แล้วเราควรจะเริ่มต้นที่จะทำอะไร และอย่างไรนับตั้งแต่วันนี้ เพราะมิเช่นนั้นแล้วคำว่า เสียดาย นี้อาจจะเกิดกับตัวท่านเองวันข้างหน้า